Muzyka dawna i nie tylko - blog Marka Toporowskiego

Warszawska Opera Kameralna

Właściwie nie zamierzałem zabierać w tej sprawie głosu ... ale trochę nieoczekiwane dzisiejsza notka w „Gazecie Stołecznej” nadaje aktualność mojemu wpisowi z postu „Prawnikalizacja” (dotyczącego systemu szantażu).

Jakoś trudno uwierzyć mi w to, że Urząd Marszałkowski nagle doznał olśnienia i dowiedział się, że duża część środków Opery przeznaczana jest na pensje, a nie realizację przedstawień. Oczywiście: lepiej kiedy teatr gra, a nie stoi. Przypuszczam jednak, że struktura wydatków Opery Kameralnej była urzędnikom przyznającym środki tej instytucji od wielu przecież już lat doskonale znana, a może wręcz wynikała bezpośrednio ze struktury finansowania. Nikt jakoś nie próbował tego naprawiać (wystarczy przecież skojarzyć tylko ilość przedstawień i ilość zatrudnionych osób...to chyba nie takie trudne...i czyż tak późne odkrycie nieprawidłowości nie jest właśnie samooskarżeniem urzędników?)

Od dłuższego czasu zauważa się w Polsce upadek finansowania celowego. Uważam, że zdrowa struktura rynku muzycznego to istnienie pewnej ilości kluczowych instytucji i wielu mniejszych podmiotów stwarzających możliwości prezentacji dla formacji niezetatyzowanych. Tych drugich brakuje. Dla jasności, nie jestem jednak w polskich warunkach zwolennikiem likwidacji instytucji. Po prostu na ich miejsce nie powstanie nic. 

Widać jednak, że instytucjonalizacja i etatyzacja kultury pociąga za sobą niebezpieczeństwo znalezienia się w skomplikowanej sieci zależności. Ręka, która daje pieniądze w zamian otrzymuje pewną ilość delikatnych informacji. A w Polsce nie potrafimy korzystać z informacji po to, by działać lepiej i z większą korzyścią dla społeczności. Bez ścigania zwierzyny i szukania winnych.  Informacja to raczej karta atutowa trzymana w rękawie i gotowa w każdej chwili do użycia.

Trudno o zaufanie w tak skonstruowanym społeczeństwie ...