Trochę dziwnie się
czuję. Trójka moich „ostatnich” studentów-klawesynistów z
Katowic właśnie zagrała (30.06) swoje recitale dyplomowe. Klasę
trzeba będzie ponownie zacząć budować, takie życie ... Ostatnie
lata były jednak bardzo dobrym okresem w historii mojej katowickiej
klasy (a myślę tu również o wcześniejszych absolwentach, o
których tu nie piszę), tak się złożyło …
Największą radość
sprawiło mi to, jak bardzo są różni, zorientowani na różne
aspekty klawesynowego wykonawstwa. Cieszę się zawsze, że w mojej
klasie (mam nadzieję, że tak jest) mogli się odnaleźć i podążać
w wybranym przez siebie kierunku.
Joanna Owczarek –
nie tylko klawesynistka, ale również świetna pianistka i
„pianoforcistka”. Znakomicie łącząca fortepianową ekspresję
z językiem klawesynu, co fantastycznie procentuje w wypadku muzyki
XVIII wieku, która zapowiada już ten nowy, romantyczno-fortepianowy
typ ekspresji. W swoim – bardzo obszernym recitalu – użyła
zarówno klawesynu, jak i kopii XIX-wiecznego fortepianu.
Małgorzata Klajn –
niesamowicie wykonująca muzykę współczesną. Oryginalna i twórcza
osobowość.
Tomasz Bonikowski –
również organista i kompozytor. Piękny dźwięk, dużo
dopracowanych, intelektualnych pomysłów interpretacyjnych. Grał
własną „edycję” koncertu klawesynowego Goldberga.
Swoją grą sprawili
mi ogromną radość. Ale przecież czeka ich trudne życie. Są
świetni, ale miejsc na muzycznej scenie czy rynku pedagogicznym nie
przybywa. O swoje trzeba walczyć. Niekoniecznie łokciami, ale,
umówmy się, łatwo nie jest.
Dlatego, chciałbym
im życzyć powodzenia, szczęścia i realizacji pomysłów. I trochę
bardziej gościnnego dla dobrej, wyrafinowanej muzyki świata.
A przede wszystkim
podziękować za to, że tak wiele od nich się nauczyłem. Bo
przecież największą dla nauczyciela nagrodą jest to, kiedy to
całe uczenie nie jest przekazywaniem prawd objawionych, ale działa
w obie strony. Bo ja wielu rzeczy nie robię tak dobrze jak oni!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz